ابزار هدایت به بالای صفحه

یکی از دردناک ترین این دوران‌ها، هزار ماه سیاه حکومت بنی امیه است که با کجروی‌های خود بزرگترین لطمه را به حیثیت و شأن این دین مبین وارد ساخته و انحرافات خطرناکی در آن ایجاد کرده است. معاویه اسلام را تک بعدی و در قالب رفتار و کردار خود تعریف می کند و با به  کار گیری  امکانات رسانه ای و تبلیغی زمان خود حقیقت اسلام را تا آنجا وارونه می سازد که به راحتی  دین را در خدمت حکومت خود در می آورد که این همه البته بر دوش جهالت و نادانی مردم حمل می شود و مسیر بیراهه را طی می کند تا به دوران یزید می رسد. و این  یزید با صراحت " ... فلا خبر جاء و لا وحی نزل" می خواند! در چنین شرایطی است که حضرت حسین قیام می کند و در راه خدا و نجات دین و مردم:"بذَلَ مُهجَتَهُ "، "  لِیَسْتَنْقِذَ عِباد مِنَ الجَهالَة وَ حِیرَة الضَّلالَة". اما قابل تصور است که اگر اقدامات آگاهی بخش بعدی خاندان حسین و از جمله حضرت امام سجاد (ع)  نبود، این احتمال به طور قوی وجود داشت که دستگاه تبلیغی بنی امیه واقعه کربلا را شورشی غیر شرعی به خورد مردم بدهد و به اصطلاح آب هم از آب تکان نخورد. اما موقعیت سنجی و عکس‌العمل‌های سنجیده  آن بزرگوار و حضرت زینب(س) در دوران اسارت و بعد از آن در وجوه مختلف  و از جمله در قالب دعا همه تبلیغات و نقشه های دستگاه شیطانی بنی امیه را نقش بر آب و نقش حقیقت واقعه عاشورا و تأثیر آن را ماندگار ساخت. حضرت امام خمینی(س) در بیانی درس آموز به این حقیقت چنین اشاره دارند:  

«ما ملاحظه مى‏ کنیم که در زمان‏هایى که ائمه مسلمین- علیهم السلام- در فشار سخت بنى امیه و بنى العباس بودند مطالب خودشان را آن طور که ممکن بود به مردم مى ‏رساندند، حتى در ادعیه آنها، شما اگر ادعیه امام سجاد و سایر ائمه را ملاحظه بفرمایید مشحون است از اینکه مردم را بسازند براى یک امر بالاتر از آن چیزى که مردم عادى تصور مى‏ کنند. دعوت به توحید، دعوت به تهذیب نفس، دعوت به اعراض از دنیا، دعوت به خلوت با خداى تبارک و تعالى، معنى‏ اش این نبوده است که مردم توى خانه‏ هایشان بنشینند و از مصالح مسلمین غفلت کنند و مشغول ذکر و دعا باشند. چنانچه خود آنها که ملاحظه مى‏ کنید، این طور نبودند. ... تمام ادعیه ‏اى که در لسان ... ائمه مسلمین واقع شده است، تمام این ادعیه، در عین حالى که دعوت به معنویات است، از راه دعوت معنویات، تمام مسائل مسلمین اصلاح مى‏ شود» (صحیفه امام،ج18،ص422)

منبع:جماران